Η μάσκα των εμμέτρων και μία πρόζα

Με την αριστοτεχνία της δραματουργικής της πένας η Ρούλα Γαλάνη θεάται τον κόσμο του θεάτρου υπό το πρίσμα του τραγικού. Στον αντίποδα της Μπλανς Ντιμπουά, της εμβληματικής περσόνας του Τένεσι Ουίλιαμς, η οποία στην κορύφωση της υπαρξιακής της δίνης κραύγαζε ψυχορραγώντας: “Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία”, η Γαλάνη προβαίνει στην αντίπερα όχθη. Αναμετράται κατά μέτωπο με την ίδια την ύπαρξη, φτάνοντας έτσι στη λιτότητα του αισθήματος, όπως έλεγε χαρακτηριστικά η Έλλη Λαμπέτη. […] Οι δραματουργικοί της ήρωες υπόκεινται στο παιχνίδι της διττότητας. Αυτό σχετίζεται με τις διχοστασίες που η εναρμόνισή τους στοιχειοθετεί την αρμονική σύλληψη του κόσμου. Από την άλλη ενεδρεύει ο κίνδυνος της απάτης, του βιώματος της ψευδαίσθησης της αυθεντικής ζωής, όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά ο Mario Vitti. Ο παραλογισμός του κόσμου, η τρέλα του οικουμενικού και πανανθρώπινου συστήματος γίνεται το απείκασμα και συνάμα μετείκασμα ενός ψυχισμού που μετεωρίζεται μεταξύ του όλου και του τίποτα, του παντού και του πουθενά. […] Το οξύμωρο της συνύπαρξης ποικίλων χρονικών επιπέδων εξομαλύνεται. Η Γαλάνη με την ιδιαίτερη θεατρική γραφή της πετυχαίνει την άρση της ιδιοσυστασίας της κάθε εποχής, ανασυνθέτοντας τις ιστορικές εποχές στη δική της γλωσσοπλαστική κοινωνιόλεκτο. Εκεί που την ενδιαφέρει η λογοτεχνικότητα της γραφής, κατά τον τρόπο των Ρώσων φορμαλιστών, αυτόματα επιχειρεί τον θρυμματισμό της παραδοσιακής τεχνικής της θεατρικής γραφής μεταβαίνοντας σε πρωτόφαντους νεωτερισμούς. Παράλληλα, κρατά από την παράδοση τα σχήματα μυστικισμού, αποστασιοποίησης και επιβλητικότητας. […]