Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου

Η συγγραφή της Αυτοβιογραφίας φέρνει στο φως ένα αίτημα ελευθερίας, αυτονόμησης, αυτεξουσιότητας. Έκθεση, έρευνα του εαυτού, ανησυχία, γεννημένη από την οδύνη, “προσωπική μαρτυρία και διαμαρτυρία μιας έγκλειστης νέας γυναίκας με την προοδευτική μόρφωση της εποχής του Διαφωτισμού, που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον για να μιλήσει”. Μια μαρτυρία για τον αγώνα που έδωσε η Ελισάβετ, πρώτα για ν’ ανοίξει δρόμο προς τη γνώση και σταδιακά για να πραγματωθεί ως συγγραφέας.
“Εγώ λοιπόν ακολουθούσα με τον ίδιον πόθον να σπουδάζω, και δεν είχα εις τον νουν μου άλλον συλλογισμόν παρά μόνον τα γράμματα”