Η Ελένη

Βλέπω κ΄εσένα μ’ ένα πρόσωπο εμβρόντητο, αμήχανο, τεθλασμένο απ’ τις αργές κινήσεις του μαύρου νερού, – πότε φαρδαίνει, πότε επιμηκύνεται το πρόσωπό σου με κίτρινες ραβδώσεις. Τα μαλλιά σου σαλεύουν προς τα πάνω σαν ανάστροφη μέδουσα. Μα ύστερα λέω: « είναι μονάχα μια πέτρα, μια μικρή, πολύτιμη πέτρα». Όλο το μαύρο συστέλλεται τότε, στεγνώνει κ’ εντοπίζεται σ’ έναν ελάχιστο κόμπο, – τον νιώθω εδώ, λίγο πιο κάτω απ’ το λαρύγγι μου. Και να με πάλι στην κάμαρά μου, στο κρεβάτι μου, πλάι στα γνωστά μου φιαλίδια που με κοιτούν ένα-ένα κατανεύοντας – είναι οι μόνοι βοηθοί μου στην αγρύπνια, στο φόβο, στη θύμηση, στη λησμοσύνη, στο άσθμα. (απόσπασμα από Ελένη)