Το τραγούδι της αδελφής μου

Αδελφή μου, θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ κατάντικρυ στον ήλιο και των στίχων τους κίονες να υψώσω προς το κυανό διάστημα για να περιπατείς τα βράδια χαμογελώντας πλάι στην Ευρυδίκη κάτω απ’ τους έναστρους θόλους του άφθαρτου θέρους. Όμως, αδελφή μου, δε δύναμαι άλλο. Το άπειρο συνέτριψε το στιλπνό του τόξο στο μέτωπό μου και στροβιλίζομαι στην άπειρη Στιγμή θρυμματισμένος και αδαής. Η φωνή μου ναυάγησε. Η σκέψη μου μάδησε τα τελευταία της άνθη. Μονάχα με λυγμούς αρθρώνω το άσμα σου. Δεν τολμούν μήτε ο πόνος μήτε η έκσταση με ματωμένα χείλη να ψελλίσουν τ’ όνομά σου. (απόσπασμα από το «Τραγούδι της αδελφής μου»)